Կոմիտասը ելավ հյուրանոցից, վերարկուի օձիքը բարձրացրեց, ձեռքերը խոթեց գրպանները և քայլեց արագ ու ճկուն:

Մի մարդ երկու որդի ուներ: Երբ մեծացան, հայրն ասաց. - Զավակնե՛րս, ժամանակն է, որ դուք ինքնուրույն գործով զբաղվեք. Ձեզանից ո՞վ ինչ է ուզում անել:

Ահմեդը, հինգ ուղտ հետևը ձգած, գնում էր քաղաք: Արևը սաստիկ այրում էր, ծարավը մարդու շրթունքը պատառ-պատառ էր անում: